ΈΦΗΒΟΙ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΚΟΡΟΝΟΪΟΥ

       

       ΕΦΗΒΕΙΑ ΕΝ ΜΕΣΩ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑΣ

    

 Ποιά θα ήταν η καλύτερη αντιμετώπιση της κατάστασης από τους γονείς?

Όλοι αυτό το διάστημα έχουμε έρθει αντιμέτωποι με μία πρωτόγνωρη κατάσταση : μία απειλητική επιδημία, σχεδόν ολική απαγόρευση κυκλοφορίας για την καλύτερη προφύλαξη όλων - γνωστή ως καραντίνα - με διαφορετικές συνέπειες για την καθημερινότητα και την ψυχοσύνθεση του καθενός από εμάς. Οι περισσότεροι προσπαθούν να το εκλογικεύσουν και να το διαχειριστούν όσο καλύτερα μπορούν. Σε όλο αυτό προστίθεται και ο φόβος του αγνώστου. Φόβος για το πόσο μπορεί να διαρκέσει αυτή η κατάσταση με όλες τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει ( στην οικονομία, στη ζωή μας, στις σχέσεις μας). Τι γίνεται όμως με τους νεαρούς ενήλικες ( εφήβους) της ζωής μας? 

• Πώς μπορεί να το βιώνουν αυτό όταν το "σχετίζεσθαι" με άτομα της ηλικίας τους αποτελεί βασικό και κύριο "συστατικό" της ύπαρξης τους?
• Ποιά μπορεί να είναι η καλύτερη αντιμετώπιση τους?
• Πώς μπορούμε να διαχειριστούμε τις εκρήξεις θυμού τους, που στην τωρινή κατάσταση πιθανόν είναι πιο έντονες και πιο συχνές?
• Μπορεί να αντικατασταθεί το κενό που νιώθουν με το να μην σχετίζονται τόσο εύκολα και ελεύθερα με τους συνομηλίκους τους, με κάτι άλλο ισοδύναμο?

Σίγουρα οι έφηβοι είναι από τις ομάδες που νιώθουν να υποφέρουν πολύ αυτή την περίοδο και να βιώνουν πιο έντονα από όλους τον περιορισμό της ελευθερίας τους.  Αυτό τις περισσότερες φορές μπορεί να οδηγεί σε εκρήξεις θυμού και σε μη υπακοή των κανόνων, φέρνοντας σε πολύ δύσκολη θέση τους γονείς, οι οποίοι στη συγκεκριμένη κατάσταση δεν έχουν και επιλογή στο τι θα τους αφήσουν να κάνουν και τι όχι.

Τι μπορούμε να κάνουμε για πιο ομαλή συμβίωση μαζί τους? Και πιο ήρεμη και δημιουργική και για τους ίδιους?


             -  Συζητάμε μαζί τους το πώς νιώθουν και τονίζουμε ότι καταλαβαίνουμε απόλυτα το πώς μπορεί να αισθάνονται.

1.             Θέλουμε να προσπαθήσουμε να έρθουμε πιο κοντά τους, τονίζοντας τους πως τώρα είναι και ευκαιρία μιας και όλοι έχουμε περισσότερο χρόνο, κάνοντας δημιουργικά πράγματα μαζί ( όπως το να παίξουμε επιτραπέζια παιχνίδια).
2.               Δε προσπαθούμε σε καμία περίπτωση να αντικαταστήσουμε εμείς ως γονείς τους φίλους τους και τους το λέμε, ούτε μειώνουμε και τη σημασία που έχουν για αυτούς.
3. Τους προτείνουμε εναλλακτικά τρόπους για να περάσουν την ώρα τους και τρόπους για να νιώσουν κοντά στους συνομηλίκους τους. 
4. Συνθέτουμε ένα πρόγραμμα ημέρας μαζί τους για να μπορούν να ολοκληρώνουν τις υποχρεώσεις τους , αλλά να έχουν και τα ενδιαφέροντα τους.
5. Σεβόμαστε τον προσωπικό τους χώρο, ειδικά τώρα που τον έχουν περισσότερο ανάγκη από κάθε άλλη φορά.
6. Εξηγούμε και επιμένουμε στη σπουδαιότητα και την ανάγκη τήρησης των μέτρων.
7. Δεν απαντάμε στο δίπολο δίκαιου- αδίκου που μπορεί να μας φέρουν πολλές φορές. ( π.χ " είναι άδικο να το τραβάω εγώ αυτό") 
8. Προσπαθούμε να αντιδράμε ήπια σε τυχόν εκρήξεις θυμού και να συζητάμε μαζί τους προσπαθώντας να "απαντήσουμε" στο θυμό τους.
9. Προσπαθούμε να έχουμε διακριτικά έλεγχο στη χρήση του διαδικτύου που κάνουν.
10. Αποφεύγουμε να ακούν ή να είναι παρόντες/ούσες σε συζητήσεις  που είναι πιθανόν να τους προσδώσουν άγχος και προσπαθούμε να είμαστε όσο το δυνατόν καθησυχαστικοί, χωρίς όμως απόκρυψη της αλήθειας. ( π.χ νέα οικονομικά δεδομένα, εντάσεις μεταξύ γονέων)

Είναι πολύ σημαντικό σε αυτή τη νέα πραγματικότητα να είμαστε ενωμένοι και να βρούμε νέα συνθήκες που θα μας κάνουν χαρούμενους.




Στη διάθεσή σας,

Τσιάρα Κωνσταντίνα


Ψυχολόγος - Συστημική Ψυχοθεραπεύτρια